آنچه نمی توان گفت
خط خطی های طینیآنچه نمی توان گفت
خط خطی های طینی...
سلام دوستای گلم
امروز حال و حوصله حرف زدن نداشتم(که شامل نوشتن هم می شه) گفتم چی کار کنیم چی کار نکنیم... این شد که یه عکس که خودم خیلی دوستش دارم براتون گذاشتم.
راستی بعدا می خوام یه داستان دنباله دار بذارم هر وقت حس نوشتنش بود میذارم
شاد باشین تا بـعد
سوال احمقانه!
از یه دیوونه
میپرسن چرا دیوونه شدی؟ میگه: من یه زن گرفتم که یه دختر 18 ساله داشت. دختر زنم
با بابام ازدواج کرد. در نتیجه زن من، مادرزن پدرشوهرش شد، از طرفی دختر زن من که
زن بابام بود، پسری زایید که میشد برادر من و نوه‌ی زنم، پس نوه‌ی منم میشد. در
نتیجه من پدربزرگ برادر تنی خودم بودم. چند روز بعد زن من پسری زایید که زن پدرم
خواهر ناتنی پسرم و مادربزرگ او شد، در نتیجه پسرم برادر مادربزرگ خودش شد. از
طرفی چون مادر فعلی من یعنی دختر زنم، خواهر پسرم بود، در نتیجه من خواهرزاده‌ی
پسرم شدم!!
اگه هنگ کردی= Ctrl+Alt+Delete رو بزن !!
فریاد
در اعماق سکوتی بی پایان اسیر ...
من بودم ... تنهایی ... تاریکی... و کسی که مقصر این تاریکی می دانستم.
آنچه فکر می کردم تنها این بود "چرا؟"... هزاران چرا که بی صبرانه در انتظار یافتن پاسخشان قلبش را شکستم! و او تنها سکوت کرد!
احساسم این بود که پیش خودش به من می خندد! احساسم این بود که پیش خود می گوید : در طول تاریخ مثل تو کم نبوده اند!
اما هیچ نگفت تا من غم هایم را با او شریک شوم... یکی من... به اندازه ی تمام عمرم او...
به اندازه ی تمام نگفته هایی که می دانست مال او... یکی من .... به اندازه ی وسعت بزرگی اش مال او ....
هیچ نگفت تا حرف هایی که تا آن روز نشنیده بود بشنود. از من فریاد و شکایت ... از او تنها سکوتی که به آن عادت دارم... عادت دارم نشنوم صدایش را ! عادت دارد که من همیشه فکر کنم سکوت کرده...
خدای من مهربانترین پدر دنیاست! هرچند لفظ مناسبی نیست اما می گویم!
پدری که دیشب باید می گفت:
باز تویی؟؟
چیه طلبکار شدی؟؟
کی یادت داده اینطوری حرف بزنی؟؟؟؟؟؟؟!!!
تقصیره من چیه همیشه باید مراقب تو باشم؟ حیف او همه خوبی....
حرف نزن....کافیه...نمی خوام بشنوم!
اینا همه اش حرفایی بود که خدا دیشب باید بهم می زد! اما هیچی نگفت! مثل همیشه فقط سکوت کرد....سکوت کرد تا هرچی دلم می خواد بگم! زمینو زمانو بهم ببافم!!!! و من دوباره اشتباه کردم که فکر کردم سکوت کرده... او کسی رو فرستاد که برگردونه منو...
پ.ن: خوب همه همینطوری می شن دیگه مسخره نکن! خوشم نمی اومد که بی اجازم منو آفریده!!!!!!!! خدا شده بودم دیشب واسه خودم!!!!به خدا هم دستور می دادم... برداشت بد نشه کلا سالی یه دفعه ازاین کارای بدبد می کنم، بعد درست می شه...
شاعری که شاعر نشد!
یه زمانی یادمه ....اون قدیم ندیما 7-8 سالم که بود شعر می گفتم...!
"پیرهن من گل گلیه" یا نمی دونم "عروسکم نازنازیه" و اینا نه ها ....
شاید درک نکنی، همونطور که خودم الان باورم نمی شه!
برای کسانی که دوستشون داشتم یا برام مهم بودن شعر می گفتم! توصیفشون می کردم یا اون طوری بهشون می گفتم چه احساسی نسبت بهشون دارم و اینکه چقدر برام مهم هستن....شعرهایی که هرگز به دستشون نرسید.... اصلا کسی نفهمید!
نمی دونم چی زد تو ذوقم! یادم نیست اما از اون به بعد حسم کور شد!
برای مسخره بازی ،چرت و پرت هایی می سرودم گاهی اما هرگز
دیگه از روی احساس شعری نگفتم!
تا اینکه دوم سوم دبیرستان بودم. یه شب دوباره شعر گفتم! نمی دونم چی باعث شد، اصلا چرا حسم کور شد که بخواد دوباره پیداش بشه،و تو خودم غرقم کنه! اما شد....
بعد از اون یه شعر برای دوست صمیمی ام گفتم. خیلی دوستش داشت فکر کنم هنوز داردش. وقت و بی وقت شعری، داستانی نطقی چیزی به ذهنم می رسید! سر کلاس، وسط خیابون.... خلاصه عالمی بود!
با خودم خوش بودم، از احساس لبریز بودم که دوباره یه اتفاق افتاد... این دفعه یادمه چی شد.دو نفر آدم فوق العاده خره انسان نما ضربه ای بهم زدن که دیگه تا الان حتی برای مسخره بازیم یه مصراع نگفتم! هرچند من بخشیدمشون! حتی امسال خونه شون هم رفتم ولی ....
می گن یه احمق یه سنگی می ندازه توی چاه و.....
نمی دونم ... شاعر ها انسان های فوق العاده بااحساس حساس و مهربون هستن کسانی که بیشتر از بقیه تو زندگی رنج کشیدن البته تا اونجا که من دیدم.... ولی هیچ وقت ندیده بودم چنین اتفاقی براشون بیوفته!
معمولا تو زمان خاصی آدم حس بیشتری داره برای سرودن... برای نوشتن... اما این دیگه آخرشه!
اگه اون اتفاق ها نمی افتاد الان گوته ای چیزی شده بودیم!
اصلا بهتر... حالم از این احساسات پاک که جوابی براش نیست به هم می خوره!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
مامان گاهی به شوخی بهم می گه یه شعرایی می گفتی
قبلنا........